خنیا به سوگ می‌نشیند
آواز، با درد و دریغ دمساز، می‌موید
چنگ، درمانده و دلتنگ، گیسو می‌پریشد
تار، زار، می‌گرید
نی، جان‌گزای و جگرسوز، می‌نالد،
تنبک، دمادم، از غم بر سر می‌کوبد
چرا؟
زیرا بزرگ‌مرد آواز ایران، استاد محمدرضا شجریان، آن خرم‌خوی خنیایی، که یادش گرامی باد! به مینوی برین شتافته است تا از این پس بهشتیان را، با گلبانگ پهلوی و مینوی خویش، بیافساید(افسون کند) و دل از آنان برباید و دری از هنر جان‌پرور، بر رویشان، بگشاید.
ای شگفتا شگفت
چرا عمر طاووس و دراج کوته؟
چرا زاغ و کرکس زید در درازی؟
"میر جلال‌الدین کزازی"